Шчыра кажучы, на канцэрце я апынулася нечакана. Калі напярэданні мой сябра (заўзяты прыхільнік гурта) прапанаваў наведаць канцэрт, ды выказаць сваё меркаванне наконт яго ў тэкставым выглядзе, я трохі збянтэжылася, бо з творчасцю гурта Relikt мне не давялося пазнаёміцца да гэтага часу.
- Што ж я напішу тады?
- Праўду.
Дык вось яна, праўда.
Пачатак канцэрта быў намечаны на сем гадзін вечара, але пачаўся пазней (што з’яўляецца не такім рэдкім выпадкам), але гэтая затрымка ніяк не адбілася на настроі слухачоў.
Канцэрт складаўся з двух частак: першая была прысвечана прэзентацыі альбома “Дрэва жыцця”, другая – лепшым музычным творам з папярэдніх альбомаў. Хачу адразу адзначыць – да прэзентацыі ўдзельнікі гурта Relikt падрыхтаваліся дасканала. На сцэне з двух бакоў стаялі высокія казачныя дрэвы – сімвалы гэтага вечара. Кожны з музыкаў быў апрануты ў рэч, якая неяк пераклікалася з беларускім этнасам, няхай і на сапраўдны лад, без дасканальнай рэканструкцыі; стойка мікрафона была ўпрыгожана тканым ручніком са славянскім арнаментам. А калі на сцэну выйшлі дзяўчыны ў льняных плаццях з містычнымі чорнымі крыжамі на тварах, публіка гучна пачала вітаць гурт Relikt.
Амаль адразу зайграла першая песня з новага альбома – “Ужо вясна”. Для ведаючых прыхільнікаў гурта было знаёма чуць родную мову ў іх выкананні, а ў мяне пабеглі мурашкі па скуры – так вось якія яны, Relikt! І тут, нават без тлумачэння, стаў зразумелы асноўны сэнс альбома “Дрэва жыцця”. Галоўная ідэя ў тым, што праз сваю творчасць музыкі заклікаюць не забываць, хто мы ёсць, дзе нарадзіліся і дзе нашыя карані. Беларускі народ не павінен цурацца сваёй мовы, культуры, побыту i этнiчнай самасвядомасцi, якiя перадаюцца з пакалення ў пакаленне. І калі ў пачатку выступа, у мяне было пытанне, пісаць гэты тэкст на рускай або на беларускай мове, то праз пару хвілін я ўжо ведала на яго адказ. Ды і пасля песні “Дзяўчына плача” выказваць свае думкі было зручней і лягчэй на роднай мове. Вельмі спадзяюся, что гэтая міфічная атмасфера падзейнічала так не толькі на мяне.
Не магу не адзначыць – увесь час у зале прысутнічала асаблівая сувязь музыкаў з слухачамі. І калі я чытала розныя рэпартажы, то вельмі часта сустракала такія выказванні, як “зал вельмі цёпла прывітаў гурт” або “фанаты шчыра падтрымлівалі музыкаў”. У выпадку з гуртам Relikt мне хочацца дапоўніць гэтыя выказванні – Relikt не толькі слухачы падтрымлівалі, але і самі ўдзельнікі гурта падтрымлівалі слухачоў, за кошт чаго стваралася ўраджанне, нібыта тут сабраліся лепшыя сябры, каб праз музыку падтрымаць канцэпцыю сувязі мінулага, сучаснага і будучыні.
Далей я на некалькі гадзін згубілася ў рэальным часе. Энергія, якая зыходзіла са сцэны, захапляла і адразу кідала ў струмень нот, галасоў і мелодый. Усмешкі музыкаў ды бодры настрой хутка перадаваліся ў зал, дзе адгукаліся зваротнай сувяззю такіх жа ўсмешак і гучных апладысментаў. Запрошанныя дзяўчыны са студыі танца Nebula выдатна дапаўнялі музычныя кампазіцыі не толькі знешнім выглядам, але і сваёй пластыкай рухаў. Увесь вечар прайшоў як на адным дыханні.
Незвычайнасць выступу надаў момант, калі Ўладзімір папрасіў пагасіць святло і замест яго запаліць ліхтарыкі на тэлефонах. Здаецца, касмічная сувязь паміж усімі, хто быў у гэты вечар разам з гуртам Relikt, стала яшчэ крапчэй. Не магу адказаць дакладна, планавалі так музыкі ці не, але ж атрымалася яскравае шоў з элементамі магіі.
Падводзячы вынік адкажу на пытанне, ці пайду я зноў на канцэрт Relikt? Абавязкова!
Фото: Сергей Гагулин
Текст: Камилла Левандовска
